ازمیان اشیا این عالم چهار چیز است که مالک بردار نیست؛ صاحب ندارد. قباله مالکیت برایش بی معنی است، ابلهانه است، سخیف است:
یکی کتاب است، دیگری معبد است، دیگری زیبایی و دیگری … دل …
دل معجزه ی بزرگ و شگفتی است؛ دل، آن آدم فهمیده ی اهل درد خوب باحالت عمیق مرموزی است، که دراعماق درون بعضی موجودات راست بالای دوپا مخفی است.
اما آن دل، آن دل پنهانی مرموز شگفت، که در بعضی روحها مخفی است؛ کارش نیز شگفت است. او از چیزهایی سر درمی آمورد که عقل ما هیچ وقت فکرش را هم نکرده است؛
هوش به این جور چیزها هیچ وقت نمی کشد؛ مگرعقل ما چه چیزها را میتواند بفهمد؟
"فهمیدن" کار عقل نیست کار دل است.
زیبایی ها خود به خود اعضای خانواده ی دلهایند. هر زیبایی مال دلیست که آن را می فهمد، تمام.
دیگری معبد است. معبد که صاحب و مالک ندارد. صاحب معبد کسی شنیده است؟ اگر شنیده است که آن معبد را دکان کرده اند ودین را کالا و عبادت را تجارت و … کاسبکاری که ازایمان مردم نان میخورد.
و بالاخره کتاب …
کتاب از آن کتاب شناس و کتاب فهم است. کتابهای دنیا مال کتاب فهم های دنیاست نه کتابدارهای دنیا.
کتاب مال خواننده اش است. هر که آن را باز کند و بخواند و بفهمد و احساس کند و لذت ببرد و در او اثر کند.
دکتر علی شریعتی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: